15.000 mensen stappen mee
Gepubliceerd op Het Nieuwsblad
ANTWERPEN – door Jens Vancaeneghem
Het klakkende en schuifelende geluid van 15.000 paar schoenen op het asfalt. Verder niets. Enkel het meest indringende zwijgen van diezelfde 15.000 stemmen. Een week na de gruwelijke moord op studente Julie Van Espen (23), heeft de mars tegen seksueel geweld in hartje Antwerpen een niet te negeren signaal gegeven: het is genoeg geweest.
15.000 mensen stapten gisteren mee in de stille mars tegen seksueel geweld. Allemaal waren zij voor één dag Julie. Allemaal waren zij daar om hun steun te betuigen aan de familie van de vermoorde studente en om een gezicht te geven aan de slachtoffers van seksueel geweld. Allemaal hebben ze er persoonlijk mee te maken gehad, kennen ze iemand die het moest ondergaan, of doet de gedachte alleen hen gruwelen. Jong en oud. Zwart en wit. Moeders en dochters. Maar ook vaders en zonen. Want ook de mannen van de stille mars hebben hun verhalen.
“Zelf gegrepen door psychopaat toen ik 5 jaar was”
Marijn Depraetere (39) uit Hooglede is zelf het slachtoffer geweest van seksueel misbruik. “De eerste keer toen ik 5 jaar was. Een ver familielid – een psychopaat eigenlijk – heeft zich toen aan mij vergrepen. Vijf jaar later is het mij nogmaals overkomen. Een zatlap op de kermis. Eerst verdring je alles. Pas na de geboorte van mijn eerste zoon – ik heb nu twee kinderen – is alles terug naar boven gekomen. Ik ben toen emotioneel ingestort en ben op zoek gegaan naar hulp, maar die was bijzonder moeilijk te vinden. Daarom ben ik hier vandaag. Om een signaal te geven dat slachtoffers van seksueel misbruik betere begeleiding moeten krijgen, ook al zijn de feiten verjaard of is er geen concreet bewijs van het misbruik.”
“Nathalie was ook onderweg toen ze verdween”
Eric Geijsbregts (58) uit Wuustwezel verloor zijn dochter Nathalie 28 jaar geleden. Het toen tienjarige meisje is ontvoerd aan een bushalte in Leefdaal. Gevonden is ze nooit. “Nathalie was onderweg naar school toen het gebeurde”, zegt hij. “Ook Julie was onderweg, maar dan naar vriendinnen. Dankzij de technologische middelen van vandaag is de dader gelukkig snel gevat. Mocht die technologie er ook geweest zijn toen mijn dochter verdween, dan was er misschien meer mogelijk geweest om Nathalie op te sporen.”
“Ik ben hier om de familie te steunen, maar ook om een signaal te geven dat er iets moet gebeuren in ons systeem. Het is onaanvaardbaar dat de dader zomaar vrij rondliep, in afwachting van de procedure in beroep. Met zo’n voorgeschiedenis moet je zo iemand opsluiten.
“Ik wilde een stem geven aan holebi’s”
Jan Van Eldere (27) uit Antwerpen zat mee in de organisatie en lanceerde de socialemediacampagne onder de hashtag #enough. “Ik ben al heel lang bevriend met Charlotte, Ayke en Eline (de drie vrouwen die het initiatief namen voor de mars, nvdr.) en wilde hen steunen. Al mijn vriendinnen zijn al in aanraking gekomen met seksueel grensoverschrijdend gedrag. Zijn aangeraakt of nageroepen zonder toestemming. Maar ik wilde ook meelopen omdat ik homo ben en een stem wilde geven aan de holebigemeenschap. Ik ben zelf ook al verschillende keren uitgescholden voor homo of janet. Eén keer kwam het tot duwen en trekken. Deze mars was er niet alleen voor vrouwen. Alle vormen van grensoverschrijdend gedrag moeten stoppen.”
“Als kersverse vader kwam dit nieuws hard binnen”
Tim Van Roy (38) duwt de buggy van zijn dochtertje Lili tussen de mensenzee. Pas acht maanden oud is het meisje. “Als kersverse vader is het nieuws over de moord op Julie zwaar binnen gekomen. Je denkt meteen: Wat als dit mijn dochter zou overkomen? De feiten zijn ook akelig dichtbij, want ik heb nog les gegeven in Schilde, ook aan enkele vriendinnen van Julie. Ik kan alleen maar hopen dat Lili zoiets nooit moet meemaken. Dan zal justitie seksuele delinquentie wel ernstiger moeten nemen en de daders zwaarder moeten straffen.”
“Onze dochter is even oud als Julie. Ze doet alles met de fiets”
Dirk Broddin (56) uit Schilde stapte mee samen met zijn echtgenote. “We hebben vijf kinderen en de jongste is 22, ongeveer de leeftijd van Julie. Toen ze ons vertelde dat ze de hele maand april zou gaan trekken met een vriendin in India, een land waar veel verkrachtingen gebeuren, waren we uiteraard bezorgd. Op het einde van de reis, net toen bekendraakte wat met Julie gebeurd was, konden we haar een tijdje niet bereiken. Al die angsten dat haar iets zou overkomen, kwamen toen naar voren. Gelukkig is alles goed verlopen, maar ook vandaag komen die gedachten soms terug. Ze woont nu in Utrecht voor haar studies. Ze is een moderne, jonge vrouw die alles met de fiets doet.”
“Justitie blijft falen ondanks alle gruwel uit het verleden”
Dirk Van Puyvelde (65) uit Sint-Gillis-Waas werkte zelf lange tijd op de administratie van het parket van Dendermonde. “Ik ben hier om de verantwoordelijken aan te duiden, want de familie heeft te veel verdriet om dat zelf te doen. Justitie is te laks in het bestrijden van seksueel geweld. Die foto van Julie en Mélissa heb ik van hun vaders, want ik had contact met hen vlak voor de witte mars. Toen al wilde ik hem helpen om de incompetente justitie aan te klagen. We zijn zoveel jaren verder en er gebeurt nog veel te weinig. Ik heb ook een dochter die gestudeerd heeft in Antwerpen, die overal naartoe gaat met de fiets. Dit kunnen we niet langer tolereren.”
